JobbanPBF

Tehril

Arcyteatr Agonii

Dołączył: 2019-08-22

Liczba postów: 1

Arcyteatr Agonii (W.I.P)

Stary Świat - Przeszłość

W tym dziale można znaleźć informacje o historii, religii i mieszkańcach Arcyteatru z czasów, gdy ten znajdował się jeszcze w skazanym na zagładę Starym Świecie.

Tată tăcut, tu care umblă în întuneric
Să ne ducă povara sabia ta
Tu, care ne- a dat frumue Ea stelelor
Să ne restaura frumuse Ea tăcerii

"Jurământ Arlechin"

(W wolnym tłumaczeniu:
Milczący Ojcze, Ty, które stąpasz w ciemności
Pozwól nam dźwigać brzmię Twego Miecza
Ty, który dałeś nam urok gwiazd
Pozwól nam przywrócić piękno ciszy

"Przysięga Arlekina")

Zakon Arlekinów

Vino aici, fiule, azi î?i voi spune , ca un mare Anti Arlechin ne-a eliberat...

(Chodź tu synu, dziś opowiem ci, jak to wspaniały Anty Arlekin wyzwolił nas...)
-----
Słudzy Milczącego Ojca, Władcy Kruków o imieniu Kashrak to wszelacy sztukmistrze; malarze, bardowie, trubadurzy, rzeźbiarze, pisarze, poeci itd., jednocześnie szkoleni we władaniu bronią. Ich sztuka ma nieść słowo Pana na świat, a miecze mają odebrać Mu brzemienia po walce z Cieniem.

Din paginile istoriei

(Z kart historii)

Początki Węzła Ciszy giną w próchniejących, rozpadających się księgach podziemnych bibliotek i antycznych krypt. Wiadomo jednak, że taką nazwę przyjęły zjednoczone krainy zamieszkane przez wyznawców Milczącego Ojca. Zostali przechrzczeni przez prosty lud mianem Secerători, czyli Żniwiarzy. Węzeł Ciszy za Starych Czasów nie należał do żadnego z państw, dzięki czemu milczenie mogło na nim panować. Nabrało ono pełni znaczenia, kiedy to na przełomie roku 201 i 202 wybuchła epidemia Ognicy, doprowadzając do ogromnych strat w ludności. Wtedy to kapłani Kashraka tłumaczyli sens śmierci prostaczkom i rozszerzyli jego kult. Gdy kilka lat później odnaleziono lekarstwo na chorobę, Secerători wyjaśnili, że to znak od Milczącego Ojca, a wiara jego dzieci nie poszła na marne. Dzięki temu Żniwiarze zyskali ogromny respekt, mogąc nazwać się władcami milczących krain.
W 361r., kiedy na świat przyszedł Tajusz, przyszły Imperator, na Centralnej Wyspie narodziło się blade dziecię, o imieniu Tehril. Odcień skóry i kruczoczarne włosy mówiły Secerători, że jest zesłańcem od samego Kashraka. Młodzieniec wyrósł na oddanego, wiernego oraz utalentowanego artystę, lubującego się w grze na skrzypcach. W dniu dwudziestych urodzin Tehrila, to jest w roku 381, Żniwiarz doznał wizji. Objawił się mu Czarny Kruk z wydłubanymi oczami i zaszytym dziobem. Była to czysta manifestacja Milczącego Ojca. Pokazał on Tehrilowi to, co w przyszłości nastąpi jeśli nie postąpi on zgodnie z Jego wolą. Dnia następnego młodzik wiedział, co należy uczynić. Powołał on do życia Comandă Arlechini, Zakon Arlekinów. Mieli oni na celu przygotować Węzeł na przyszłe wydarzenia. Tak o to Tehril został nazwany Anty Arlekinem na cześć tego, iż przełamał ciszę, aby móc działać. Kiedy to w roku 412 Tajusz obwołał się Imperatorem, Tehril zmarł z przydomkiem Pierwszy, zostawiając po sobie spuściznę woli Kashraka. Zakon był gotów.

Impărat Eră

(Era Imperatora)

Po Tehrilu, na tronie węzła zasiadł Lirhet, wnuk dobrego przyjaciela Anty Arlekina. Od młodego wykazywał talenty militarne oraz artystyczne, co czyniło go idealnym kandydatem na tytuł Anty Arlekina. Po przyjęciu przydomka Odnowiciel, rozpoczął modernizację Zakonu. W 20 roku ponownie przyłączył do Węzła Zachodnie Ziemie, dzięki czemu Wyspy uzyskały stały dostęp do żelaza. Nakazał też hodowli świętych, czarnych cedrów, aby flota Węzła mogła godnie reprezentować Milczącego Ojca. W 45 roku przyłączył też Wschodnie Ziemie, a Cisza znów była kompletna. Teraz oczekiwano tylko, aż przepowiednia Pierwszego spełni się.
Lirhet zmarł w 53 r., a na tronie po raz pierwszy pojawiła się kobieta, K'shya. Mieczem i pędzlem utrzymała swój autorytet. Przez 7 lat niepodległego panowania zrównała kobiety z mężczyznami. Przyjęła przydomek Dziewicy, i czekała.
Nastał rok 60. Wojska Imperium przybyły do Węzła, a K'shya wraz z Zakonem serdecznie powitały Tajusza, składając mu hołd. I tak jak aktor, pierwotnie miał dwie maski, komediową i tragiczną, tak Arlekini przywdziali swoje. Zakon tylko pozornie odszedł w cień. Lud wciąż uznawał władzę Anty Arlekina, lecz musieli się z tym ukrywać. Wszyscy musieli czekać. Tak mówiło proroctwo. Postanowiono utrzymywać kult Milczącego Ojca w tajemnicy, a czarne szaty, czarne budynki, czarne statki, uznano jedynie za pamiątki po Wielkiej Epidemii. Tak głosili ludzie. Milczące rytuały Kashraka ustąpiły gwarnym przyjęciom Imperialistów, jak nazywano obcych. Aby nie wzbudzać podejrzeń, a jednocześnie nie odtrącić Milczącego ojca całkowicie, dalej obchodzono święta sztuki.

Sfintei Eră

(Święta Era)

K'shya zmarła w roku 30, a Eterment, Arlekin, któremu wizje zsyłał sam Kashrak, objął podziemną władzę. To właśnie On przypomniał Węzłowi, że Władca Kruków ma ich w opiece. Za jego rządów Arlekini lekko wyszli z cienia, karząc Imperialistów, którzy ośmielili się zbliżyć do świętych przybytków czy też znęcających się na Węźlańczykach. W tym okresie Zakon stracił wielu członków. Anonimowi mściciele nie mogli ukrywać się bez końca. Próby przeforsowania boskości Tajusza, oraz kolejne koronacje jego marnych następców były ogromnym ciosem w honor wyznawców Milczącego Ojca, lecz musieli być wytrwali. Zresztą śmierć każdego następnego Tajusza przypominała wszystkim, iż Władca Kruków nie oszczędzi nikogo, nawet władcy największego imperium znanego światu. Eterment przyjął tytuł Szarego, na cześć zalegalizowania Nebun de Karuzalem Râs, Szalonego Karuzalem Śmiechu. Oprócz tego związał się z Sylvą Leblanc i jako jedyny z Anty Arlekinów pozostawił po sobie potomstwo. Odszedł w roku 70.
Po zgonie Szarego Zakon pogrążył się w apatii. Nikt nie potrafił podjąć się złamania świętej ciszy, co za tym idzie, nikt nie przejął podziemnego tronu. Anty Arlekina nie było, przez kolejne sto lat. Na niebie świeciło coraz mniej gwiazd, artyści tracili swe natchnienie, a ludność Węzła powoli zaczynała odwracać się od Zakonu, coraz chętniej spoglądając na Imperium.
Wiek zwątpienia przełamał w końcu Mortius. Młody Arlekin, widząc upadek jego ludu, chwycił za przekazywane Anty Arlekinom skrzypce samego Tehrila i przejął władzę, przypominając o przepowiedni. Wiedział on bowiem, że czas się zbliża, a do wypełnienia woli Kashraka będzie potrzebował kogoś więcej niż tylko Comanda. Tak też w 182 roku zaczęło się...

Agonie noapte

(Noc agonii)

Nowo przybyła ludność Imperium była zachwycona sztuką, jaką tworzyli Żniwiarze. I właśnie to piękno miało okazać się ich zgubą. Mortius wraz z innymi wyznawcami nie mogli dokonać zbrojnego przewrotu, gdyż imperialne wojska szybko by ich wykryły. Musieli wykorzystać podstęp. W Węźle Ciszy raz do roku odbywało się święto Pięknej Nocy, podczas której to mieszkańcy zbierali się ku czci Kashraka i w poszukiwaniu natchnienia nieustannie tworzyli. Wyzwoliciel, gdyż taki tytuł objął nowy Anty Arlekin, przekazał swym podopiecznym wieść, że jest to ich czas. Zbyt wiele lat zajęły im przygotowania, a do Arlekinów dołączył się nawet prosty lud Wysp Centralnych. I tak kiedy Słońce zniknęło za horyzontem, a Milczący Ojciec kontynuował swą wędrówkę po bezkresie niebios, Comanda przystąpiło do działania. Imperialiści polubili to święto, więc również w tym roku tłumienie udawali się do teatrów, i innych starych przybytków kultu Kashraka. Kiedy to obrzędy miały się rozpocząć, Mortius przebywający w największym z amfiteatrów na Wyspach Centralnych, zaprosił na scenę Nadzorcę imperialnego, którego imię celowo zostało wymazane z kart historii. Mortius wyjął skrzypce Pierwszego i rozpoczął koncert. Z początku piękne i spokojne melodie szybko zaczęły przeradzać się w krzyki potępieńców. Muzyka grała i grała, wyraźnie wywołując strach na widowni. W końcu zniesmaczony Nadzorca chciał opuścić przeklętą scenę, lecz wtedy szybki ruch czarnego smyczka rozciął mu gardło. Wróg padł na podłogę, a dalsza gra Mortiusa była znakiem dla innych, że nadszedł czas zemsty. Zarówno artyści, jak i rdzenni mieszkańcy przystąpili do dywersyjnej walki. Imperialiści nie spodziewali się takiego sposobu walki. W ruch poszły dłuta, smyczki, struny, pędzle, pióra. Narzędzie każdego sztukmistrza przerodziło się w instrument zabójstwa. Element zaskoczenia dał im początkowo ogromną przewagę, niestety wojsko Imperium stacjonujące na Wyspach dość szybko zaczęło odzyskiwać kontrolę. Wtedy Mortius chwycił miecz poległego Nadzorcy, i z nowo nabytym natchnieniem porwał się na wrogich żołnierzy. Pozostali Secerători, widząc ten akt heroizmu, nie pozostali bierni. Każdy zabity żołdak stawał się nową bronią w rękach Żniwiarzy. Władza tyrana została obalona, a wola Milczącego Ojca dokonała się. Arlekini stali się bohaterami, a Anty Arlekin największym z nich.
Secerători przejęli władzę w Węźle Ciszy. Imperialiści, którzy nie zginęli podczas tamtej nocy, zostali pojmani i brutalnie okaleczeni. Wypalono im oczy, obcięto języki i zaszyto usta. Mieli oni pokutować za swe zbrodnie przeciw Milczącemu Ojcu. Poległych buntowników pochowano ze wszystkimi honorami, i pośmiertnie utytułowano Mieczami Ciszy. Secerători, którzy przeżyli, postanowili, że nie dopuszczą, aby imię Kashraka mogło znów zostać zbrukane . Podążając za wolą ich Pana poprzysięgli wierność Arlechini Comanda. Członkowie Zakonu porzucili stare tytuły, aby zrównać się z ludem Węzła. Mortius na cześć ponownego zjednoczenia krain ciszy zezwolił artystom wywodzącym się z niższych warstw węźlańskiego społeczeństwa na wstąpienie w szeregi Comanda. Warunkiem miało być szerzenie nauk Kashraka jego głównymi domenami, śmiercią i sztuką. I tak oto zbrojni sztukmistrze stanęli na czele nowego państwa, nazwanego Arcyteatrem Agonii, na cześć wydarzeń, które pozwoliły odzyskać wolność.

Nowy Świat - Teraźniejszość

Akt I
Na skraju zagłady

Zasiedliśmy przy stole
Wrogów zostawiliśmy w dole
Błogi spokój i chwila zwycięstwa
Pieśni wiersze na cześć męstwa
Łatwo ulec takiemu upojeniu
I zapomnieć o prawdziwej bestii
Cieniu

```fraszka na Koniec
-----
Wszystko, co dobre, kiedyś się skończy, aby móc zrobić miejsce dla nowego dzieła. Tak mówi nauka Milczącego Ojca. Arcyteatr rósł w siłę. Umacniał swą pozycję w świecie dzięki mądrości swego Anty Arlekina, Mortiusa. Sztuka Węzła Ciszy stawała się niemal legendarna, Arlekini zapraszani byli na najznamienitsze przyjęcia, Poczta Międzynarodowa sięgała każdego znanego państwa. Handel kwitł, technologia postępowała. Krainy ciszy trzymały neutralne stosunki międzynarodowe, nie mieszając się w wojny kontynentalne. Wszystko szło aż nazbyt dobrze.

Ludzie Starego Świata szybko przekonali się, iż to nie wojna między sobą jest ich największym zmartwieniem. Bestie. Pomioty Cienia, pradawnego wroga zstąpiły raz jeszcze na ziemię, szykując sobie ucztę z ciał i dusz swych ofiar. Z początku nie było ich wiele. Wiele państw było nawet pewnych, że mają dość wojowników, aby odeprzeć prastare monstra do ciemności, z których przybyły. Niestety wszystko miało się zmienić.

Luminaporta, zwany Oświeconym, wierny Arlekin i jeden z sześciu Rdzawych, elity Zakonu doznał proroczej wizji. We śnie widział ziemię skąpaną we krwi, ogniu i czerni. Widział jak królestwa obracają się wniwecz, jak najwięksi władcy rozszarpywani są na strzępy przez nieopisywalne potwory. Wyschnięte oceany, niebo pozbawione gwiazd. Jego przyjaciele pogrążeni w obłędzie, mordujący samych siebie. Widział tryumf Cienia.
Wtem wszystko to zniknęło a młody Arlekin spoglądał na ten sam obraz, co setki lat temu zobaczył sam Tehril. Ogromny kruk, pozbawiony oczu i z zaszytym dziobem. Oto stał przed nim sam Milczący Ojciec. Mimo to, był On zaledwie swym mizernym odbiciem. Ranny, pozbawiony jednego skrzydła ledwo oddychał. Luminaporta chciał mu pomóc lecz jak zwykły człowiek może wyleczyć samego Boga? Władca Kruków jednak nie tego oczekiwał. Nie był tu w poszukiwaniu pomocy lecz by otworzyć Niosącemu Światło oczy. Dał Arlekinowi do zrozumienia, iż zwycięstwo Cienia jest nieuniknione. Pokazał mu też, co musi uczynić aby lud Kashraka mógł przetrwać tę klęskę.
Oświecony obudził się w szpitalu. Okazało się, iż równo sześć dni i sześć nocy przebywał w śpiączce, majacząc przez sen. Anty Arlekin zapewnił mu odpowiednią opiekę medyczną, gdyż rozumiał, że koszmary jego przyjaciela to nie przypadek.
Cisza ponownie została przerwana.

Mortius przekazał Luminaporcie symbole władzy. Wiedział, że jego rola została zakończona i teraz młody Oświecony musi poprowadzić Arcyteatr. Niosący Światło jednocześnie czuł się zagubiony jak i natchniony. Nie czuł się w mocy na zarządzanie całym państwem ale jednocześnie miał przed oczami obrazy Milczącego Ojca, tłumaczące mu co winien uczynić.

Wpierw powołał specjalny oddział Zakonu; Profete de Osanda, Proroków Zagłady. Odziani w kolory krwi i ognia, przyozdobieni czarnymi ornamentami mieli wyruszyć w świat i zabrać ze sobą tych, którzy gotowi są schronić się pod czarnym skrzydłem Władcy Kruków.
Przez większość uznani zostali za szaleńców. Wielu odrzuciło ostrzeżenie Luminaporty. Mimo to garstki mieszkańców z różnym zakątków świata postanowiło ruszyć za Prorokami. Tatuażyści z Arroni, Alchemicy z Azylu, Złotnicy z Thorn, Górale z Jugotii oraz Pustynni szermierze z Zearogg. Ci nieliczni usłuchali świętych słów i dotarli na Wyspy Centralne.
Tak oto raz jeszcze Zakon czekał.
-----
Akt II
Dzień Końca
Ziua Mondială Veche a izbucnit
Umbra ne-a revenit vai
Lasă Lightbringer să ne arate drumul
Lasă Tatăl Tăcut să aibă grijă de noi
-----
```Ultima zi

(Wybił dzień Starego Świata
Cień powrócił biada nam
Niech Niosący Światło wskaże nam drogę
Niech Milczący Ojciec ma nas w opiece

```Ostatni dzień)
-----
Koszmary Luminaporty ziściły się. Bestie Cienia uderzyły z niewyobrażalną mocą. Fort za fortem, zamek za zamkiem, głowa za głową. Nikt ani nic nie było w stanie zatrzymać potwornej armii.

Prowincje

Ostatnio edytowany przez Tehril (2020-01-08 02:18:44)

Shizma

Administrator

Dołączył: 2019-08-21

Liczba postów: 913

Odp: Arcyteatr Agonii (W.I.P)

Jeszcze tylko opis koniunkcji i reakcji na koniunkcję i mogę akceptować