JobbanPBF

Lliven

Teikoku - Zjednoczone Cesarstwo Południa i Północy

Dołączył: 2020-01-06

Liczba postów: 93

Zjednoczone Cesarstwo Południa i Północy (Teikoku)

Zjednoczone Cesarstwo Południa i Północy
南北連合帝国

Po lewej mon zjednoczonych dynastii, symbol narodowy i religijny; po prawej mon klanu Akamatsu

Z Kojiki
古事記
Czyli Księgi dawnych wydarzeń
spisanej z polecenia gorejącej w chwale Cesarzowej Kokugan no Akahō-ō
w roku 247 okresu Kansei
przez uniżoną doradczynię, kapłankę i poetkę Watanabe Mitsuko

Z tomu pierwszego:
Na początku był Chaos. Z Chaosu wyłoniła się Kokishokkō (古期織工), pierwsza ze wszystkich Bóstw. Skinieniem ręki stworzyła Srebrną Igłę (銀針, Ginshin) i poczęła tkać. Przy pomocy Srebrnej Igły splatała nici Chaosu, tworząc kwiaty, drzewa, krzewy, strumienie i ścieżki. Tak powstał Wysoki Ogród Niebios (高天庭園), boska kraina. Następnie tkała gwiazdy na nieboskłonie, górujące w przestworzach i jakże sobie bliskie słońce i księżyc a także wiatry pochodzące ze wszystkich stron świata. Dalej pętała Chaos, by kreować ideały jak honor, szczodrość, altruizm, uczciwość, prawdomówność i inne cechy, które przystoją każdemu prawemu mężowi. Wreszcie zabrała się za najambitniejszą z prac: Srebrną Igłą plotła dzieci, których zadaniem była opieka nad jej całym dziełem stworzenia. Jako pierwsza powstała Moeru (燃える), a zaraz po niej Unabara (海原). Trzecim i ostatnim z dzieci była Tsukikage (月影), w której to ręce powierzona została piecza nad jej rodzeństwem. Jednak podczas tkania serca ostatniej córki, Kokishokkō ukłuła się w palec Srebrną Igłą, a że Srebrna Igła była stworzona z czystego Chaosu, wystarczyło ledwie jedno ukłucie, by pierwsza ze wszystkich Bóstw umarła. Jej ciało runęło w dół, opuszczając Wysoki Ogród Niebios. Z jej kości powstały wszystkie góry i pagórki, z mięśni wszystkie lądy, a z błękitnej krwi wszystkie oblewające je oceany. Z jej włosów i rzęs powstały wszystkie bujne lasy i cała roślinność, a z jej paznokci wszyscy ludzie i wszystkie zwierzęta.

Podczas gdy Moeru przepełniała płomienna złość, przez którą góry zaczęły pluć ogniem, a Unabara opłakiwał matkę rzewnymi łzami, z których powstały rzeki i jeziora, Tsukikage zstąpiła na dziewicze lądy. W jej nieukończonym sercu szczodrość przeobraziła się w zachłanność, altruizm przeobraził się w egoizm, a uczciwość przeobraziła się w nikczemność. Widząc przed sobą nieposkromioną krainę, poczuła nieodpartą żądzę władzy. Zaczęła swój cienisty podbój. Gwałtem i przemocą zdobywała każdą równię, każde wzgórze, każdą dolinę, każdy las i każde bagna. A gdy cały świat i każdy człowiek i każde zwierzę je zamieszkujący byli jej podlegli, na ziemię zstąpili Kamikyōdai (神兄弟), Boskie Rodzeństwo. Jako że Kokishokkō nakazała dzieciom chronić jej dzieła stworzenia, do którego nie należały krainy poniżej Wysokiego Ogrodu Niebios, Moeru i Unabara przeciwstawili się swojej siostrze. Poznawszy jej nieposkromioną chęć podboju, odnaleźli Srebrną Igłę, która także spadła z Wysokiego Ogrodu Niebios i przekuli ją w najwyższy szczyt świata. Z resztek nici Chaosu, które pozostały na Srebrnej Igle, stworzyli nową wyspę na środku świata i właśnie na niej umieścili sięgającą chmur górę. Zobaczywszy na horyzoncie nieznany ląd, Tsukikage ruszyła by przyłączyć go do swojej domeny. Gdy dotarła na miejsce na ośnieżonym szczycie Srebrnej Nici ujrzała światło - wielki ogień rozpalony wcześniej przez Moeru. Zaciekawiona Bogini zaczęła się wspinać, by dowiedzieć się, co dzieje się na czubku najwyższej z gór. Gdy niemalże dotarła na sam szczyt, Unabara stworzył falę morską tak silną i tak wysoką, że na chwilę pochłonęła całą wyspę, a jej krańce strąciły zachłanną siostrę ze zbocza góry Ginshin. A jako że Tsukikage była już tak wysoko, że dłońmi sięgała chmur, nabrała takiego impetu, że zamiast spaść na ziemię czy w taflę wody, runęła w dół, trafiając aż do Krainy Korzeni (根の国, Nenokuni).

Po upadku Tsukikage, mieszkańcy świata stracili jednoczącego ich władcę. W krainie ludzi i zwierząt zapanował chaos walk o władzę. Aby nie łamać misji powierzonej przez Kokishokkō, Kamikyōdai powrócili do Wysokiego Ogrodu Niebios. Jednak, zatroskani losem mieszkańców świata, zesłali na niego istoty, których zadaniem było zjednoczenie ludzi. Moeru z żywego ognia stworzyła feniksa, który wyruszył na południe świata, a Unabara z płynącej wody stworzył smoka, który wyruszył na północ świata. Następnie ci boscy emisariusze zstąpili na ziemię, przybrali ludzkie formy i spółkowali z najmężniejszymi z najmężniejszych ludzi. A potomkowie ich dali początek wiecznym dynastiom północy i południa, które zjednały sobie mieszkańców świata i utworzyły wieczne cesarstwa: Cesarstwo Feniksa na południu i Cesarstwo Smoka na północy. A jako że w żyłach cesarzy płynęła błękitna krew Bogów, nie w ich domenie było władanie światem ludzi. Ofiarowali więc swym najlojalniejszym towarzyszom dostatnie ziemie, mianując ich swymi daimyō. (...)

Z tomu drugiego:
W roku 712 okresu Tainai wybuchła kolejna wojna obu Cesarstw o wyspę Kansei (陥穽) na której święta góra Ginshin odwiecznie króluje nad wszystkimi górami. Więc z południa ruszyli mężni samurajowie dzierżący szkarłatne chorągwie z feniksem w płomiennej koronie, a z północy ruszyli mężni samurajowie dzierżący lazurowe chorągwie ze smokiem w koronie z fal morskich, by ponownie plamić świętą ziemię krwią. (...)

Jesienią roku 716 okresu Tainai w rozbitym na wyspie Kansei obozie Cesarstwa Feniksa dostrzeżono nadciągające ze wschodu statki. Z początku myślano, że jest to potężna flota Cesarstwa Smoka, jednak smukłe okręty o podwyższonych dziobach wcale nie przypominały północnego szkutnictwa. Gdy żaglowce dotarły do brzegów Kansei, z ich pokładów wyłonili się odziani w skóry i żelazo wojownicy o bladych obliczach i gęstych brodach i skrzyżowali swe topory z mieczami szkarłatnych samurajów. Tego dnia kanseiskie rzeki spłynęły samurajską krwią. Po tej rzezi bezbożni barbarzyńscy spustoszyli błonia świętej góry Ginshin. Następnie smukłe okręty bladolicych bestii odpłynęły ku północy i ku południu. I ani południowe armie lądowe, ani północna flota nie były w stanie przerwać wschodnią inwazję. (...)

Na początku roku 718 roku okresu Tainai południowa cesarzowa i północny cesarz doprowadzili do rozejmu, by wspólnie przeciwstawić się bladolicym bestiom. Zdecydowano się na powołanie szoguna - dowódcę sił obu cesarstw. A został nim daimyō Akamatsu Tatsuya, człek tak mężny, że zaskarbił sobie renomę i na południu, i na północy. Jego przyrzeczenie wierności przyjęli oboje władcy, a na czas wojny przeciwko bladolicym bestiom przyrzekli mu wierność daimyō z południa i daimyō z północy. (...)

Serię zwycięstw zjednoczonych wojsk dowodzonych przez szoguna Akamatsu Tatsuyę ukoronowała bitwa o wyspę Kansei, która rozegrała się w roku 723 okresu Tainai. Poznawszy plany wroga, dowódca wysłał północną flotę do przesmyku między wyspą Kansei a wyspą Nishinokabe (西の壁) gdzie schwytały w potrzask smukłe okręty napastników. Gdy część barbarzyńców wyruszyła na smukłych okrętach z kanseiskich portów na pomoc siłom w pułapce, Akamatsu wylądował u brzegów wyspy wraz z południowymi samurajami i przystąpił do zaciekłej walki. Znów skrzyżowały się topory z mieczami i znów rzeki znów spłynęły krwią, lecz tym razem była to krew heretyków. Statki i budowle bladolicych bestii spalono, a ich martwe ciała poćwiartowano i wyrzucono do morza, by nigdy nie mogły doznać zaszczytu przyjęcia w Wysokim Ogrodzie Niebios.

Gdy kryzys wschodniej inwazji został zażegnany, południowa cesarzowa i północny cesarz zarządzili wznowienie przerwanej wojny. Jednak daimyō nie powrócili do bratobójczej wojny. Zamiast tego pozostali lojalni szogunowi Akamatsu Tastuyi, który wciąż respektował rozejm. Doprowadził on do podpisania pokoju wieczystego, którego symbolem było małżeństwo najstarszej córki południowej cesarzowej z najstarszym synem północnego cesarza. Od tej pory nowymi cesarzami zostawali zawsze połączeni węzłem małżeńskim szlachcianka z południowej dynastii i szlachcic z północnej dynastii, którzy wspólnie mianowali szoguna potomkom Akamatsu Tetsuyi. Ponadto przeniesiono siedziby rodowe z dalekiego południa i dalekiej północy na centralną wyspę Kansei i ustanowiono tam nową stolicę w niedużym mieście, które nazwano na nowo. A nazwano je Ginkyō (銀京). Daimyō natomiast, zamiast składać przysięgę wierności cesarzom, składali ją od tego czasu szogunowi. W ten sposób bowiem cesarze, ludzie o boskiej krwi, wyzbyli się grzechu władania tym, co nie należy do domeny boskiego stworzenia. Tak właśnie doszło do zjednania dwóch starożytnych dynastii, powstania Zjednoczonego Cesarstwa Południa i Północy i początku nowego okresu.

Z tomu trzeciego:
Cała wyspa Kansei rozkwitała niczym Wysoki Ogród Niebios. Po 7 latach wschodniego jarzma, na wyspę zaczęli przybywać gorliwi Teikokczycy z południa i północy. Nowy dwór cesarski w Ginkyō przyciągał niezliczone ilości poetów, malarzy, kaligrafów, aktorów, muzyków, tancerzy i innych artystów wszelakiej maści. W roku 4 okresu Kansei rozpoczęto budowę dwóch wielkich, bliźniaczych świątyń - jednej ku czci Moeru, a drugiej ku czci Unabary. Do miasta ściągnęli lazurowi kapłani i szkarłatne kapłanki oraz ich akolici, a także wiele mężczyzn i kobiet o silnej wierze i silnych barkach, by przysłużyć się przy wznoszeniu tych monumentalnych budowli. Napływ tak wielkiej liczby ludzi sprawił także, że Kōfunokichi (坑夫の吉), niewielkie miasteczko na wschodnim wzgórzu świętej góry Ginshin, stało się prężnie rozwijającym się ośrodkiem górniczym. Pochodzące stamtąd srebro nieprzerwanie zasilało warsztaty stolicy. Natomiast już w roku 17 okresu Kansei ukończono konstrukcję wielkiego pałacu o najznakomitszych ogrodach, jakie kiedykolwiek ujrzał świat. W stolicy znajdowała się także skromna rezydencja szoguna, z której zapewniał harmonię całemu światu od dalekiego południa po daleką północ.

Z kroniki świątynnej z wyspy Nishinokabe

Ranek 17 lipca roku 366 okresu Kansei:
W tę noc gwieździstą ze snu wyrwał mnie grzmot przeraźliwy. Gdy na zewnątrz się udałem, ujrzałem pejzaż nieziemski. Na morzu fale potężne szalały, co wysokością przerastały samą świętą górę Ginshin. Horyzont cały płonął czerwienią wściekłą, z niebios waliły krople wielkie niczym dorodne jabłka, a wiatr wiał tak szalenie, że ledwom był w stanie ustać. Natychmiast na twarz padłem, co by Boskie Rodzeństwo o litość błagać. Zwróciłem swe oczy ku górze i wnet go ujrzałem. Na nieboskłonie jawił się księżyc srebrzysty w pełnej swej złowieszczości. Spozierał na wyspy i morza targane żywiołem, rozkosz czerpiąc z tego świata cierpienia. To był akt zemsty. A gdy oczy w przestrachu zamknąłem, do uszu mych cisza dobiegła. Wiatry diabelskie ustały, po ulewie śladu widać nie było, na morzu spokój nastał, a słońce ospale się na nieboskłon wspinało. Lecz na horyzoncie nie byłem w stanie dostrzec niczego poza wyspą Kansei. Natychmiast ruszyłem do portu i łodzią do Ginkyō wypłynąłem. A na miejscu już w bliźniaczych świątyniach gorejąca w chwale cesarzowa i żeglujący w chwale cesarz obwieszczali początek nowego okresu - okresu Isekai (異世界).

Teikoku to mityczne państwo o antycznej tradycji, które po koniunkcji stało się jedynie lichym cieniem swej dawnej wielkości. Pozbawione niemalże całego terytorium i przeniesione do równoległego świata, musi sprostać nowym trudom, by odzyskać utraconą potęgę. Po 88 latach od koniunkcji sfer nastał czas, w którym cesarstwo znów rozbłyśnie chwałą.

---

Ustrój i forma państwa

Najwyższą władzę w Teikoku sprawuje nominowany wspólnie przez cesarzową i cesarza szogun. To on ustanawia prawo, odpowiada za politykę zagraniczną, jest suzerenem wszystkich daimyō oraz głównodowodzącym armii, a także piastuje urząd daimyō stołecznego hanu. Nadanie tytułu szoguna jest wyłącznie symboliczne. W praktyce jest to urząd dziedziczony zgodnie z zasadami primogenitury bez faworyzacji płci. Od pierwszego powołania szoguna, nieprzerwanie pozostają nim członkowie klanu Akamatsu.

Niżej w hierarchii znajdują się daimyō, czyli wasale. Każdy z nich sprawuje pieczę nad jednym hanem - lennem feudalnym. Daimyō posiadają dużą autonomię w kontekście władania swoimi terenami. Ich zadaniem jest ustalanie wysokości podatków oraz zbieranie ich i przekazywanie ich części władzy, determinowanie lokalnego prawa i zarządzanie jurysdykcją hanu, ochrona swoich poddanych, a także odpowiadanie na wezwanie szoguna do wojny. Każdy daimyō utrzymuje grupę samurajów, profesjonalnych wojowników, którzy w trakcie wojny walczą ku chwale Teikoku, a w czasie pokoju pilnują porządku hanu. Daimyō nie może zarządzać więcej niż jednym hanem ani posiadać własnych daimyō oraz nie ma prawa prowadzić samodzielnej polityki zagranicznej. Urząd ten jest dziedziczony na identycznych zasadach, co urząd szoguna.

Szogunem, daimyō, dowolnym innym urzędnikiem oraz samurajem może zostać zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Pozycja kobiet w Teikoku jest zrównana z pozycją mężczyzn - mogą zajmować się wszystkimi sztukami i rzemiosłami, mają dostęp do edukacji, mogą zostawać głową rodziny i dziedziczyć.

Połączeni związkiem małżeńskim cesarzowa z Dynastii Feniksa i cesarz z Dynastii Smoka nie posiadają żadnej realnej władzy. Pełnią jednak funkcję najważniejszych kapłanów Moeru (cesarzowa) i Unabary (cesarz). Obowiązkiem obu cesarzy jest wybranie swojego następcy zgodnie z następującymi zasadami: musi pochodzić z tej samej dynastii, musi być odpowiedniej płci (kobietą w przypadku Dynastii Feniksa i mężczyzną w przypadku Dynastii Smoka), musi być pełnoletni (czyli ukończyć 20 lat), nie może posiadać potomstwa (w tym adoptowanego) oraz nie może być ani być w przeszłości w związku małżeńskim. Po śmierci jednego z cesarzy, drugi monarcha abdykuje, a następnie przeprowadza się zaślubiny nowych cesarzy. Osoba raz piastująca urząd cesarza nie może piastować go po raz drugi.
Członkowie obu dynastii nie mogą zostawać daimyō, brać udziału w polityce ani dziedziczyć ziemi czy tytułów. Mogą jednak dowolnie wchodzić w związki małżeńskie z wyłączeniem drugiej dynastii (wierzy się, że spowodowałoby to skażenie boskiego rodowodu).
Obie dynastie pochodzą od istot mitologicznych. Współcześnie jedynym tego pokłosiem są pomniejsze cechy, które wybiórczo występują u wszystkich członków obu dynastii: lekko wydłużone żywoty, nienaturalne kolory tęczówek, nienaturalne kolory włosów, pojedyncze łuski lub pióra na ciele (najczęściej na karku), lekko wydłużone języki, szybciej rosnące i mocniejsze paznokcie, szybciej rosnące i mocniejsze włosy. Najstarsze kroniki opisują cesarzy władających wodą lub ogniem, zmieniających kształty, potrafiących latać, posiadających niezwykłą siłę i szybkość.

Religia - mizukaki (水火気)

Religią państwową jest mizukaki. W obecnym stanie jest to religia dualistyczna z istniejącym kultem przodków. Dwoma bóstwami (Tak zwanymi Kamikyōdai) są Moeru, bogini ognia i Unabara, bóg wody. Wyznawcy mizukaki oddają cześć obydwu bóstwom, choć zazwyczaj faworyzują jedno z nich. Współcześnie trzeciemu z bóstw, Tsukikage, bogini księżyca, nie oddaje się czci, gdyż uznaje się ją za złą boginię, a sam jej kult jest prawnie zabroniony. Mimo to podobno istnieją sekty czczące Tsukikage. Wielu ludzi łączy z tą boginią niewyjaśnione naukowo zjawisko koniunkcji sfer.

Domeny Moeru i Unabary silnie się zazębiają: oba bóstwa patronują sztuce, nauce, emocjonalności, racjonalizmowi, płodności czy rodzinie. Moeru jest dodatkowo patronką wojowników, wędrujących po lądzie i kowali, a Unabara patronuje żeglarzom, wojownikom toczącym potyczki morskie i szkutnikom. Kolorem bogini ognia jest szkarłat i jej kapłankami mogą zostać wyłącznie kobiety, natomiast kolorem boga wody jest lazur i jego kapłanami mogą zostać wyłącznie mężczyźni. Przedstawiciele obu płci mogą zostać akolitami i pomagać kapłanom. Świątynie i kapliczki zawsze poświęca się tylko jednemu z bóstw. Najważniejszymi świątyniami są bliźniacze świątynie w Ginkyō, gdzie obrzędy przeprowadzają sami cesarze.

Wyznawcy mizukaki oddają cześć przodkom pochodzącym z ich klanów (w przypadku szlachty klanów samurajskich) i ich rodzin. Wierzy się, że zmarli pod postacią duchów opiekuńczych w zamian za pamięć o nich zapewniają dobrobyt, pomyślność i szczęście. Na wsi, wśród prostego ludu, kult przodków jest bardzo silny, w wyjątkowych przypadkach przewyższając ważnością kult Kamikyōdai.

Kultura

Elementem najbardziej wyróżniającym kulturę Teikoku jest skomplikowana etykieta. Nieznajomość jej jest równoznaczna z okazywaniem braku szacunku drugiej osobie. Wiele codziennych czynności takich jak posiłki czy targowanie się to swoiste rytuały o ściśle określonym przebiegu. Obyczaje mieszkańców Cesarstwa przepełnione są uprzejmością i szacunkiem. Teikokczycy niemalże nigdy nie wyrażają bezpośrednio negatywnych opinii, gdyż boją się, że mogą urazić drugą osobę, tym samym łamiąc etykietę - z tego powodu czasem dochodzi do nieporozumień. Teikocki ubiór zakrywa całe ciało, w szczególności stopy, kostki, kark i ramiona, a publiczne noszenie długich nieupiętych włosów świadczy o wyuzdaniu.

Cesarstwo to także naród artystów. Nawet niektórzy chłopi uprawiają proste sztuki jak śpiew czy taniec. W rozumieniu Teikokczyków wiele rzemiosł, na przykład szkutnictwo czy kowalstwo, przy odpowiednim oddaniu i pasji jest interpretowane jako sztuka. Najpopularniejszymi dziedzinami sztuki są poezja (w tym haiku), malarstwo, teatr, taniec, śpiew, gra na instrumentach (najpopularniejsze to shamisen i koto), kaligrafia, powieściopisarstwo, opieka nad roślinami i całymi ogrodami, rzeźbiarstwo i tkactwo. Teatr, taniec i muzyka często są elementami obrzędów religijnych. Wielu szlachciców i członków zamożnych rodzin jest także mecenasami.

Ostatnio edytowany przez Lliven (2020-01-19 00:16:41)

Shizma

Administrator

Dołączył: 2019-08-21

Liczba postów: 913

Odp: Zjednoczone Cesarstwo Południa i Północy (Teikoku)

Wstępnie zaakceptowane

prowincje zarezerwowane

czekam na część mechaniczną na prv lub w prywatnych zakładkach, możesz o mawiać ze mną szczegóły